Corona heeft veel plannen gewijzigd. Mijn vaste voornemen om dit jaar een goede vakantie in het voorjaar te hebben bijvoorbeeld. Dat ging niet door in maart 2020. Maar nu half juni wel. Hoe is dat? Even een korte introductie. Ik ben geen ontkenner van Covid, ook geloof ik niet in samenzweringen in dit geval. Ik vond de Nederlandse aanpak met veel verantwoordelijkheid bij de burger leggen perfect. Dan de controle zo laag mogelijk in de samenleving, dus liefst bij de burgemeesters. Ik ben vrijwillig weken thuis gebleven. Heb geen risicogroep bezocht.
Maar nu toch op vakantie naar Portugal. Ik bekijk het risico als volgt. Ondernemers willen niet dat er zieken vallen bij hun onderneming. Dat is uitermate slecht voor de reputatie en daarmee voor de toekomst van het bedrijf. Ik ben ook overtuigd dat de kans dat je Corona oploopt in de buitenlicht gering is. Op basis van gewone kansberekening, is de kans om op dit moment besmet te raken sowieso heel klein.
Dus toen ik hoorde dat we weer mogen vliegen heb ik een ticket geboekt naar Lissabon. Mijn reservering bij Monte Velho heropend. Een huurauto geboekt. Gaan. Was ik niet bang? Ja een beetje wel. Vooral zag ik op tegen een vol vliegtuig of andere momenten van drukte. Maar ik stelde mezelf gerust. Ik word niet gedwongen. Ik kan overal weg lopen als het me niet bevalt. Bovendien val ik terug op de zekerheid hiervoor. Als er een risico zou zijn dat een heel KLM vliegtuig besmet raakt. Dan zou KLM toch gek zijn? De aansprakelijkheid is enorm. Niemand wil in jaren meer vliegen, zeker niet met KLM. Waarom zou een bedrijf dat korte termijn risico nemen met een dergelijk lange termijn risico. Dus, waarom niet geprobeerd.
De werkelijkheid: ik kon overal doorlopen, er was geen mens op Schiphol. Alleen de rij bij het boarden was extreem lang. Omdat iedereen keurig op anderhalve meter ging staan. Dan kom je een heel eind. In het vliegtuig was iedereen keurig bezig met afstand. De irritatie was gewoon de oude, dat mensen extreme hoeveelheden handbagage meenemen. Iedereen had een mondkapje op. De zes (!) stewardessen hadden niets te doen. Het eten ligt al klaar op je stoel en ze doen zelfs het toneelstukje met de riemen niet. Wel zeggen ze dat je jouw mondkapje af moet doen voordat je een zuurstofmasker op kan zetten. Geniaal! Bij het van boord gaan, eindelijk niet dat suffe gedrang in het gangpad. Iedereen houdt afstand en wacht. Als dat het nieuwe normaal is, dan ben ik voor het eerst blij daarmee.
Lissabon. Arrivals, nou nee, arrival. Alleen de vlucht uit Amsterdam kwam aan. Luchthaven dus praktisch verlaten. In het vliegtuig nog een blaadje ontvangen, dat ik niet ziek mag zijn. Geen controle, niet op bagage, maar ook geen zichtbare temperatuurcontrole of wat dan ook. Bij de autoverhuur staan twee mensen voor me in de rij. Verder het bekende plexiglas, handschoenen en mondkapjes. Betaalmachine wordt nog extra schoongemaakt voordat ik mijn pin mag intikken. De huurauto stinkt naar schoonmaakmiddelen. Laten we het maar als een goed teken beschouwen.
Het spannende deel is achter de rug. Bij aankomst op Monte Velho blijken ze daar nog wat angstiger. Mondkapje verplicht in de receptie. Ook bij het uitreiken van mijn paard heeft de instructrice een mondkapje en ook de mensen in het restaurant. Maar waarom? Buitenlucht, bijna geen zieken in Portugal, hier in Monte Velho komt bijna niemand.
Prachtige kamer, met jawel extra mondkapjes en handengel. Heel weinig mensen. Een enkele ruiter (de laatste dagen, buiten mezelf zelfs geen andere ruiters). In het weekend een enkel verdwaald Portugees stel. Tweemaal per dag gereden. Trail en les. De instructrice vergeet inmiddels ook haar mondkapje als ze met het paard afgeeft. Hier mocht je toch al nooit je eigen paard zadelen. Alles is nog een keer schoongemaakt. Eten kan je op het terras, met uitzicht over de vallei. Ik kan kiezen uit alle tafels. Misschien is dat het enige jammere. Dat er nu zelfs zo weinig mensen zijn dat het er een beetje te weinig zijn. Ik ga haast verlangen naar wat gedrang. Overal frisse buitenlucht. Lieve mensen die zo blij zijn at er weer gasten komen. Prachtige paarden.
Ik zou zo weer gaan. Zonder twijfel. Zonder angst. Nu nog minder dan voordat ik ging.
Pablo van Klinken